Eerlijk duurt het bangst

Eerlijkheid wordt hoog aangeschreven in onze samenleving, of toch ten minste, mensen doen alsof het hoog aangeschreven is. Kinderen wordt geleerd dat ze altijd de waarheid moeten vertellen en allerlei heilige boeken vinden van Godswege hetzelfde, ook niet-theïstische godsdiensten als het boeddhisme en het jainisme. 'Eerlijk duurt het langst', wordt gezegd.
Maar willen we wel dat we steeds maar de waarheid horen? Wensen we niet soms dat anderen niet voor de eerlijkheid de waarheid vertellen, maar haar verbloemen of ronduit liegen? Zei Jack Nicholson in 'A Few Good Men' niet: 'You can't handle the truth?'.

De waarheid is soms pijnlijk simpel en angstaanjagend 'waar'. Veel mensen weten dit, maar leven liever volgens een regel-utilitaristische redenering dat het 'meestal in veel gevallen van zulke draagwijdte beter is de waarheid te spreken.'

Maar er zijn ook andere gevallen. Dat van die vrouw in Frankrijk die geen maagd meer bleek te zijn en daardoor haar huwelijk om die triviale reden ontbonden zag worden. De waarheid was te veel. De belofte van de seksuele trouw is er ook zo één. Denken dat je knap bent. Denken dat je door bepaalde dingen te doen een goede indruk maakt. Kinderen wier gedrag is ontspoord doordat niemand de moeite heeft gedaan om hen op het rechte pad te brengen. De renovatie van je woning waarvan uiteindelijk alleen jij tevreden bent. Enz.

Het is hier dat witte leugens dan wel leugenachtig zijn, maar sociaal wel werkbaar. En het is hier dat de illusie van de waarheid sommigen een gemoedsrust geeft. De waarheid zelf maakt hen angstig. Soms weten ze dat ze voor de gek worden gehouden, maar leven ze toch liever in een gemoedelijke waan. Veel liegen maakt ook de waarheid ongeloofwaardig.

Heeft iemand bezwaar?

De besnijdenis van de oorlel

De niet-medische besnijdenis wordt erkend als onderdeel van bepaalde godsdiensten. Deze erkenning is in die mate getraditionaliseerd dat de moraliteit ervan niet meer in vraag stelt. Het is een ad antiquitatem. Men kan zich afvragen hoe men zou reageren als iemand beweert zijn/haar kinderen de oorlel af te snijden als vereiste van de godsdienst. Zowel in de genitale besnijdenis als bij de besnijdenis van de oorlel raakt met aan de fysieke integriteit van de persoon zonder dat rechtvaardigende redenen voor zijn.

Toch kan inbrengen dat de besnijdenis van de oorlel geen verlies aan functionaliteit van het oor tot gevolg heeft en daarmee de fysieke integriteit niet in onaanvaardbare mate is geschonden. Dezelfde redenering gaat ook op voor het knippen van haar en nagels of het ontharen van het lichaam door middel van epilering of scheren.

Bij de besnijdens van de penis is er echter wel een verlies aan functionaliteit, om niet te spreken over clitoridectomie. De verontwaardiging over het besnijden van de oorlel is blijkbaar ingegeven door twee impulsen: een esthetische afkeuring, zoals die er ook bestaat tegenover tattoo's en piercing op ongebruikelijke plaatsen van het lichaam en een traditionele afkeuring, meer bepaald een conservatieve en xenofobe reactie op zulke nieuwigheid.

En toch is er een overeenkomst met de voorhuid: beiden functioneren als erogene zone. Vanuit de optiek van het verwijderen van erogene zones zou men beide kunnen afkeuren. De oorlel kan ook holistisch werken als drukpunt in drukpuntensystemen. Dat oorlellen er zijn om juwelen aan te hangen is verkeerd, en meerbepaald een post hoc, propter hoc. Zo hebben wij geen voeten om er schoenen mee te kunnen dragen. Een mogelijke biologische functie is het warm houden van het oor. Op die manier fungeert de oorlel als extern verwarmingsapparaat. De voorhuid houdt de glans vochtig en beschermt tegen verwonding. Daarnaast heeft het ook nog een bio-mechanische functie bij de gemeenschap.

Dat een oorlelbesnijdenis verontwaardiging oproept, maar een penale besnijdenis niet is dus een traditioneel ingegroeide tolerantie voor een medisch overbodige ingreep die de fysieke integriteit schaadt.