Kracht/zwakte

Ik heb een ambigue relatie met kracht en zwakte. Onze samenleving schrijft voor dat men zijn zwakte verberge maar tegelijkertijd beschouwt zij kracht als bovenmenselijk. Een zielige persoon wordt snel bekakt, een sterke persoon wordt gebrek aan menselijkheid verweten, of is ontoegankelijk.

Zou het een zwart/witvoorstelling zijn? Wat als men af en toe een beetje zwakte toonde? Zou die zwakte ons menselijker maken? Omgekeerd ook: een zwakke mens die af en toe kracht toont, wat voor indruk maakt die?

Het ligt moeilijk. Het lijkt erop alsof men een goede balans moet vinden tussen authenticiteit, een randverschijnsel van uniek zijn, en herkenbaarheid, een randverschijnsel van menselijkheid. Hoe doseert men die zaken?

Stel dat je je toonde zoals je echt was. Misschien zijn de reacties voor sommigen voorspelbaar: te los, te uitbundig, te eerlijk, te vals, te recht voor de raap. Misschien moet men de eigen identiteit weten te acteren. Een goede acteur zet een consistente identiteit neer. Alleen op het toilet of in de badkamer is hij zijn gekke en onherkenbare zelf. Maar onder de mensen verberge hij zijn ware ik. Is er dan een ware ik en een ware Ik? Is hoe zij zich toont 'onder de mensen' hoe hij echt denkt te zijn?

Wantrouwen is hier niet aan de orde. Het kan een spel van diplomatie zijn, zelfbescherming, functionele maskerade. Wil ik weten wat er zich echt achter jouw masker afspeelt?

Afbeelding: Richard D. James, het alias van Aphex Twin.